Capitol Reef NP, UT

Woensdag 11 mei

Het was koud vannacht, het is nog steeds koud, helemaal niet leuk om op te staan. Later als anders rijden we weg. We hebben weer te veel op google maps vertrouwd, in ons roadbook staat dat de reis ruim twee uur zal duren maar volgens de navigatie zal het 3,5 uur worden. Nu maar hopen dat er nog plek is op de camping in Capitool Reef National Park. Dit park wordt vaak onderbelicht maar heeft een enorme natuurlijke schoonheid, daarom eerst wat over het ontstaan en ontdekken van het park. 

Capitol Reef is sinds 1971 een Nationaal Park, maar was al een Nationaal Monument sinds 1937 en ligt in het zuiden van Utah. De Fremont River stroomt door het gebied en aan de oever, centraal in het park ligt het plaatsje Fruita wat rond 1880 is gesticht. Oorspronkelijk heette het Junction naar de samenvloeiing van de Fremont River en de Sulphur Creek. Mormoonse kolonisten vestigden zich in het vruchtbare dal. Men gaf later dit park zijn naam omdat een van de heuvels op het Capitool in Washington D.C. lijken. Vijfenzestig miljoen jaar geleden is er een grote plooi in de aardkorst ontstaan van honderden kilometers dwars door zuidelijk Utah. Hierdoor werden indrukwekkende gebergten uit de aardkorst gestuwd, dezelfde kracht die later het Coloradoplateau vormde, deze plooi wordt de Waterpocket Fold genoemd. In Capitol Reef wordt deze "plooi"  of bergkam en zijn spectaculaire geërodeerde verzameling van kleurrijke rotsen, massieve blokken, canyons en bogen beschermd. Er is bewijs gevonden dat tijdens de Prehistorie langs de boorden van de Fremont River menselijke activiteit was van een volk dat men nu de Fremont noemt. Later waren het vooral de Paiute die dit gebied doorkruisten. De Dominguez-Escalante Expeditie trok in september 1776 door Utah maar van een bezoek aan dit gebied is niets genoteerd. Zeker is dat John Charles Frémont in de winter van 1853-54 deze omgeving verkende, op zoek naar een route voor treinverkeer van Kansas City naar Californië. In 1865 was het een van de laatste gebieden in de V.S. die nog niet in kaart waren gebracht tot John Wesley Powell vanaf 1869 een aantal expedities naar de streek leidde.

De eerste helft van de reis gaat vlot over de freeway. De tweede helft rijden we over Utah State highway 24, een rustige weg die eerst bijna kaarsrecht door vlak landschap gaat waarbij we bijna geen verkeer tegenkomen. Dan gaat de weg over in de Scenic Byway 24 en slingert de weg door de heuvels. De heuvels hebben prachtige kleuren, eerst geel en antraciet en dan gaat het over in rood en groen en wit. We stoppen bij de diverse scenic viewpoints. Om half drie komen we bij het Visitor Center in Fruita aan in Capitol Reef NP. Nog voor we de overvolle parkeerplaats oprijden zien we al het bord ‘Campground full’. Wat een teleurstelling, zelfs op een woensdag zo vroeg in mei zijn alle 71 plaatsen begin van de middag al vol. Deze camping ligt in een boomgaard aan een snelstromende beek en iedere avond komen hier herten drinken, een echte oase waar we al eens eerder hebben gestaan. De dichtstbijzijnde volgende camping is in Torrey, 11 mijl verder. We lunchen op de parkeerplaats van het Visitor Center en gaan dan maar wat historische gebouwen bekijken, de Blacksmith Shop en het Gifford House. Dit laatste is een oud Mormoons gebouwtje wat tevens winkel en museum is en waar nog fruit-pie naar eeuwenoud recept wordt gebakken.

Op zoek naar een plek om te overnachten rijden we de Scenic Byway 24 verder af naar Torrey. Onderweg komen we weer diverse viewpoints tegen zoals The Castle, een op een kasteel lijkende rots zoals de naam al zegt. Het valt op dat de heuvels verschillende lagen hebben, de onderste laag is donker rood, dit was ooit oceaan. De middelste laag is groen, dit was ooit moeras en de bovenste laag is oranje, dit was ooit woestijn.

Torrey stelt niet veel voor, de drie campings hier zijn ook allemaal vol. In het Visitor Center is gezegd dat we in de directe omgeving van het Capitol Reef National Park ook mogen wild camperen, maar dan wel alleen op BLM (Bureau of Landmanagement)  en USFS (National Forest), beide grondgebied van de staat,  maar niet verder dan 45 meter van de officiële weg af en alleen te bereiken via de bestaande onverharde wegen. Dit lijkt een leuk avontuur zo alleen in de natuur, maar dan zijn we wel helemaal op ons zelf aangewezen. Wij hebben hier geen telefoonnetwerk, kunnen geen kampvuur maken, bovendien lopen hier wel beren rond en ander wild. We rijden alvast een klein stukje richting Brice Canyon National Park en nemen de Scenic Byway 12. Misschien zien we een leuke plek in het bos voor vannacht en anders gaan we naar de eerstvolgende camping.

Na 10 miles komen we bij een camping in het Dixie National Forest, een kleine maar mooie camping in het bos met picknicktafels en vuurkorfen. Dit vinden we toch heel wat veiliger dan wild kamperen dus zetten we hier onze camper neer. We hebben het mooiste plekje op de hele camping, de barbecue kan weer aan en we hebben nog genoeg hout voor een kampvuur. Gelukkig hebben we twee pyromanen in de familie, die maken een kampvuur waardoor we met 5 °C toch nog bijna de hele avond buiten kunnen zitten.

Vandaag gereden:  180 miles  (290 km)

Camping: Singeltree Campground Teasdale