We treffen het deze keer bij het ontbijt, dit is een warm
ontbijt en er staat zelfs een wafelijzer. We nemen allebei een heerlijke
zelfgebakken wafel met stroop en een beetje roerei op toast. Aan de koffie
wagen we ons niet die zetten we weer zelf. Na het ontbijt tanken we de auto
vol, op de Apache Trail zijn geen benzinestations, en dan rijden we naar Apache
Junction waar de trail begint. Het wordt vandaag een warme dag (37 °C) en er is
geen kans op neerslag.
De Apache Trail is een ruim 40 mijl lange toeristische
route, dwars door het ruige landschap van de Superstition Mountains in Arizona.
Ongeveer de helft van de Apache Trail is geasfalteerd, de andere helft heeft
een wegoppervlak van gravel. De trail heeft haar naam te danken aan het feit
dat, lang voordat de huidige weg werd aangelegd, de Apache Indianen al gebruik
maakten van deze route, toen nog een "ezel" spoor door het
berglanschap.
Langs de weg liggen drie grote meren die zijn ontstaan nadat in
de Salt River diverse dammen werden gebouwd. De bouw is voortgekomen uit het
feit dat de pioniers die in het dal wonen diverse keren door overstromingen
huis en haard zijn kwijt geraakt. In 1904 werd begonnen met de bouw van de Theodore Roosevelt
Dam, en de huidige Apache Trail is aangelegd om de benodigde materialen te
kunnen vervoeren. Op 25 augustus 1905 was het de eerste keer dat een auto van
de weg gebruik maakte.
Het eerste punt op de Apache Trail waar we stoppen is
Goldfield Ghost Town, een dorpje dat werd opgericht nadat in het jaar 1892 goud
in deze omgeving werd gevonden. Goldfield is slechts gedurende een jaar of vijf
bewoond geweest, er leefden ongeveer 400 mensen. Toen er geen goud meer werd
gevonden, trokken de meeste inwoners weer weg. Tegenwoordig is Goldfield een
toeristische attractie, je kan hier enkele oude gebouwen en een mijn bekijken,
er is een museum en je kan een ritje met een trein maken. De gebouwen zijn nog
origineel waardoor we een goede indruk krijgen van het oude stadje, maar het is
nu veel te toeristisch naar onze smaak. De trail vervolgend komen we bij het
Lost Dutchman State Park, deze slaan we over, het is vooral populair bij hikers
en dat zijn wij niet. Het park is vernoemd naar de Duitser (geen Nederlander,
dus!) Jacob Waltz, die bekend stond als The Dutchman. Volgens de overlevering
zou Waltz een goudmijn hebben ontdekt, en zou hij de locatie daarvan geheim
hebben gehouden. Na zijn dood, in 1891, hebben veel mensen geprobeerd de
goudmijn te vinden, maar niemand is daar ooit in geslaagd.
We rijden door en komen bij een viewpoint over het Canyon
Lake. Canyon Lake is een 10 mijl lang meer dat wordt omringd door mooie
vulkanische rotsen. Het meer is ontstaan na de aanleg van Horse Shoe Dam in
Salt River. Beneden zien we diverse bootjes varen en als we wat lager komen
zien we langs het meer diverse recreatie strandjes waar mensen zonnen en
zwemmen. Een paar mijl verder komen bij het gehucht Tortilla Flat, dat is
ontstaan ergens halverwege de 19e eeuw als goudzoekerskamp.
Toen in 1904 werd begonnen met de bouw van de Theodore Roosevelt Dam,
ontwikkelde Tortilla Flat zich tot stopplaats voor de stagecoaches die op weg
waren naar de dam. Echt groot is het plaatsje nooit geworden, het
bewonersaantal is nooit boven de 100 gekomen. Nadat het plaatsje in 1942
tijdens een overstroming grotendeels werd verwoest, trokken vrijwel alle
inwoners weg. Tegenwoordig is Tortilla Flat alleen nog een toeristische
attractie, voornamelijk bestaand uit een kleine winkel en een in oude
westernstijl ingericht restaurant. 
Vijf mijl voorbij Tortilla Flat eindigt het asfalt en rijden
we verder over een gravelweg. De gravelweg gaat over een afstand van drie mijl
steil omlaag via de hellingen van Fish Creek Hill, in totaal dalen we hier
ongeveer 460 meter. De weg is smal en in de bochten ook onoverzichtelijk.
Eenmaal beneden aangekomen rijden we tussen indrukwekkend hoge rotswanden door.
Een paar keer rijden we over een ‘one lane bridge’ om de Fish Creek over te
steken, de creek staat echter helemaal droog er is geen vis te bekennen. De
route gaat verder langs het 18 mijl lange Apache Lake, ook hier is veel
watersport te zien. Dan komen we bij de Theodore Roosevelt Dam aan. De bouw van
deze dam heeft geduurd van 1904 tot 1911. 
Door de bouw van de dam is Roosevelt
Lake ontstaan, dat is het grootste meer in de staat Arizona. Net als bij Apache
Lake zijn hier veel mogelijkheden voor watersporters. Er is een mooie
picknickplek met uitzicht op de dam, we pakken de koelbox uit de auto en smeren
de broodjes, het is hier goed vertoeven in de schaduw met een zwoel windje. We
nemen nog even een kijkje in het visitorcenter en zien een interessante film
over de bouw van de dam en de renovatie in periode 2001 / 2002. De dam is
verhoogd, verstevigd en de stroom opwekking middels meerdere turbines en
waterkracht is geoptimaliseerd. Dit is het einde van de Apache Trail, we hebben
er ruim vier uur over gedaan. We nemen nu de highway 188 en 60 weer terug naar
Apache Junction en rijden dan gelijk door naar het hotel. We maken hiermee een
flinke omweg omdat we om het Superstition gebergte heen moeten rijden. We zijn
meerdere uren onderweg en wisselen elkaar af met rijden. Het landschap en de
weg zijn wat eentonig, de zon staat recht voor uit, we mogen niet in slaap
vallen. Als we weer zijn bijgekomen van de lange rit duiken we nog even het
zwembad in naast onze kamer. Het is niet groot maar wel verkwikkend, we laten
ons opdrogen in het zonnetje en als die bijna ondergaat gaan we terug naar de
kamer, kleden ons aan en gaan op zoek naar een restaurant. Vanavond wordt dat
Appelbee’s, een restaurant waar de steaks op houtvuur gegrild worden en dat
proef je.
Vandaag gereden: 151 miles
(243 km)
Hotel: Best Western
Superstition Springs, Mesa AZ
Geen opmerkingen:
Een reactie posten