Vlucht naar Chicago

Woensdag 13 april

De koffers staan klaar, alle tijdschakelaars zijn ingesteld, de kat uit logeren gestuurd dus hoeven we  ’s morgens alleen maar te ontbijten, wassen en aankleden. Even over 7 uur staat Robin al voor de deur om ons op te halen, nog gauw een kop koffie en dan rijden we weg. Het is al druk op de weg maar we komen zonder files op Schiphol aan. Het was gisteravond nog best spannend met een plotselinge ontruiming van de Schiphol Plaza maar onze vlucht staat nog steeds op tijd gepland. Peter heeft thuis al kunnen inchecken en een boardingpas kunnen printen maar Cathy heeft een nieuw paspoort en dat moet op Schiphol eerst gescand worden, gelukkig lukt dat via de self-incheck point en heeft ook Cathy een boardingpas. Voor we de koffers kunnen inleveren worden we ondervraagd over onze bagage, of we alles zelf hebben ingepakt en zo en geen pakketjes van anderen hebben aangenomen. Natuurlijk niet! De koffers zijn niet te zwaar dus worden ze zonder problemen ingecheckt. Op weg naar de Gate worden we omgeleid naar een uitgebreide handbagage controle, maar ook dat gaat heel soepel. Dan nog langs de paspoort controle, die is inmiddels ook geautomatiseerd, zelf paspoort scannen, even lachen voor de foto en weer doorlopen.

Tijd voor een kop koffie op een terrasje. Om bij de Gate te komen zijn we bijna een kwartier onderweg, het lijkt wel of Schiphol ieder jaar groter wordt, gelukkig zijn we ruim op tijd bij de Gate dus kunnen we even bijkomen van de lange wandeling.

We vertrekken op tijd en hebben een rustige vlucht. Het entertainment systeem in het vliegtuig is wat verouderd er is weinig keus aan films en de schermpjes zijn bijna niet te zien zo onscherp. Dan maar wat puzzelen, krant of boek lezen en muziek luisteren. Soms een wandelingetje naar de pantry ter afwisseling. Daar staan een aantal muzikanten te chillen waar we een tijdje mee staan te

 praten. Er blijken 2 complete Rock bands, Mandrake’s Monster en The Charm The Fury, in het vliegtuig te zitten onderweg naar Los Angeles.  Daar wordt de Global Rock Summit 2016 gehouden. De Buma zendt drie veelbelovende bands naar dit uiterst belangrijk event, en het is dus een grote happening om daar te mogen spelen. Deze bands zijn eerder  opgevallen en in de prijzen gevallen op het rockfestival Noorderslag in Groningen. Los Angeles is de stad van de Rock en daar werken de grootste muziekproducenten en uitgevers.  Een aantal muzikanten hadden we al wel herkent maar we wisten niet waarvan, nu nog steeds niet want de  naam van de bands zegt ons helemaal niets. Waarschijnlijk een keer bij Umberto Tan gezien. De Buma Stemra investeert dus ook in aanstormend talent. Maar eigenlijk is het gewoon gezellig in de pantry en het doodt de tijd, hebben wij nu al gepraat met de grootheden van de toekomst ?

We landen op tijd en lopen met de massa mee naar de “Costums”. Het is er bijzonder druk met lange rijen maar wij worden al snel met een aantal anderen uit de rij gehaald en naar een andere balie gebracht waar we binnen 5 minuten aan de beurt zijn. Onze ambtenaar heeft er niet veel zin en vind het maar raar dat wij zes weken vakantie vieren in Amerika maar we worden geloofd en kunnen doorlopen. De koffers liggen al rondjes te draaien op de band dus ook daar hoeven we niet te wachten. Zit er dan niets tegen vandaag? Gaat alles zo vlot? Nou nee! Chicago Airport is erg groot, we zijn geland bij Terminal 5 en vinden nergens borden hoe we bij de Shuttle bussen naar de hotels  moeten komen. Dan blijkt dat we met de trein naar Terminal 2 moeten, daar zouden de Hotel shuttles staan. Na vijf keer vragen en drie keer verkeerd lopen komen we inderdaad bij de Centrale Shuttle Hall aan. Ons busje komt er al snel aan en brengt ons netjes naar ons hotel. Alles bij elkaar heeft dit anderhalf uur geduurd vanaf de landing tot we het vliegveld verlaten.

Morgenochtend om 5:45 uur moeten we klaar staan voor de bus die ons naar Middelbury brengt, het hotel houdt hier geen rekening mee en serveert het ontbijt pas vanaf 6:00 uur en geen minuut eerder hebben we vorig jaar al gemerkt. Gelukkig hebben we vorig jaar al een snackbar gevonden in de  buurt waar we een stokbrood en wat kaas kunnen kopen als ontbijt. We nemen ook maar wat koud bier mee, zo komen we de tijd wel door op de hotelkamer.

Om half zes plaatselijke tijd gaan we naar het restaurant, dit is een bijzonder sfeervol restaurant in het hotel. Er zitten wat mensen aan de bar en er zijn een paar tafels bezet met Nederlanders die, net als wij, allemaal bijna omvallen van de slaap. Het eten is er heerlijk maar we krijgen die grote pizza niet helemaal op. Koffie slaan we over, dat is hier het welbekende bakkie Amerikaans Nescafé slootwater. We nemen nog wel een biertje op de kamer en maken een verslag voor de blog en dan vallen de ogen gewoon dicht.

Vermoeid na een lange dag gaan we vroeg slapen en komen we tot de conclusie dat we een goede reis en een vlekkeloze start hebben gehad zonder problemen.

Hotel: Quality Inn O’Hara Airport